Rewolwer ENFIELD kal .38 S&W

Numer seryjny: X4174

Rok produkcji: b.d.
Stan lufy: 2
Stan osady: 2
Stan oksydy: 2
Wyposażenie:

Broń sprawna, przestrzelana na strzelnicy.

Anglia, po zakończeniu I wojny światowej zdecydowała się na opracowanie rewolweru lżejszego i krótszego od potężnego Webleya Mk VI kal. 455.  Propozycję skonstruowania nowej broni złożono firmie Webley & Scott. Webley nie chciał się jednak zgodzić na odstąpienie patentu. Po odmowie Webleya zadanie powierzono konstruktorom z Royall Small Arms Factory z Enfield. Prototyp był gotowy w 1927 roku. Fabryka przygotowała rewolwer łamany, bardzo zbliżony zewnętrznie do Webleya Mk IV ale różniący się układem podzespołów. Nie były one wzajemnie wymienne. Broń strzelała nabojem kalibru .38, z  pociskiem o masie 13 g (200 gr). W celu zmniejszenia kosztów postanowiono dostosować do potrzeb armii brytyjskiej nabój .38 Smith & Wesson. Amunicję wprowadzono do uzbrojenia 6 listopada 1930 jako  “Cartrigde, SA, ball, revolver, .380 inch Mark I”. W skrócie nabój sygnowano oznaczeniem .38 /200. Początkowo pocisk pozbawiono płaszcza, w związku z czym naruszał międzynarodowe konwencje. 22 października 1937 roku wprowadzono nabój z pociskiem pełnopłaszczowym Mark II; od razu w dwóch odmianach – Mk II na kordycie  i Mk IIZ na prochu nitrocelulozowym. Produkcję naboju Mark II rozpoczęto rok później. Oba pociski miały masę 178 gr czyli 11,53 g.

Rewolwer z zakładów RSAF został oznaczony  jako Enfield No 2 Mk I. Przyjęto go na uzbrojenie 2 czerwca 1932 roku. Nowy rewolwer cieszył się dobrą reputacją ale produkcja postępowała zbyt wolno. Do 1939 roku fabrykę opuściło zaledwie 16.500 sztuk tej broni. Enfield No 2 Mk I nie przypadł do gustu załogom pojazdów pancernych. Ogon kurka w ciasnocie czołgów zahaczał o elementy wyposażenia. Kurek pozbawiono więc ogona ale uniemożliwiało to jego ręczne napinanie. Zmodyfikowano więc broń z wersji DA/SA do DAO (Double Action Only, wyłącznie z samonapinaniem). Rewolwer dla załóg czołgów przyjęto do uzbrojenia 22 czerwca 1938 roku, pod sygnaturą No.2 Mk I*. Zmieniono przy okazji okładki chwytu. Nowe dawały lepsze oparcie przy strzelaniu w systemie DAO.

Po 1939 roku rozpoczęto masową produkcję rewolweru No.2 Mk I*. Wytwarzanie podjęły także inne zakłady. Między czerwcem 1941 a marcem 1943 roku 21 422 egzemplarzy tej broni powstało w Albion Motor Ltd. z Glasgow. Po tym czasie końcowy montaż rewolwerów odbywał się znów w zakładach w Enfield. Zdecydowaną większość podzespołów wytwarzała firma Singer Sewing Machines Ltd. z Clydebank.

W 1943 roku CTAG (Coventry Tool and Gauge) przejęło szkocki zakład Albion wraz z podzespołami do produkcji rewolwerów. Złożono z nich jeszcze 21094 egzemplarze broni, nadal oznaczane jako Albion (duża lit. D na lufie). Ta partia oznaczana jest od numeru B3253 aż do D5045. Składanie zakończono w 1943 roku.

29 lipca 1942 roku do uzbrojenia wprowadzono wojenną, uproszczoną wersję No.2 Mk I**. Rewolwer był pozbawiony bezpiecznika kurkowego. Bezpiecznik ten zabezpiecza broń przed przypadkowym wystrzałem przy uderzeniu w zwolniony kurek. Broń szybko wycofano z uzbrojenia i zmodyfikowano do poprzedniego standardu.

Do końca wojny w zakładach w Enfield wykonano ok. 250 000 rewolwerów No.2.

W 1942 roku podjęto produkcję Webleya Mk IV kalibru .38/200, w firmie Webley and Scott z Birmingham .

Do końca wojny wyprodukowano ponad 100 tys. egzemplarzy Webleyów Mk IV kal. 38/200.