Karabin powtarzalny MOSIN M91 kal. 7,62x53R/54R

Numer seryjny: 08519
Rok produkcji: 1940
Producent: VKT
Kategoria broni: C1
Stan lufy: 5
Stan osady: 3
Stan Oksydy: 4

Produkt używany.

Broń sprawna, przestrzelana na strzelnicy.

O modelu M91

Znaczna część rosyjskich,karabinów Mosina,  przejętych przez Finów w latach 1917 – 1918 wymagała poważnych remontów. Początkowo dokonywano drobnych napraw i modyfikacji, np. wprowadzając własne oznaczenie metryczne na celownikach rosyjskich skalowanych w arszynach (1 arszyn = 0,71 m). Nowy celownik opracował konstruktor Aimo Lahti.

Pierwszą próbą naprawy uszkodzonych M91 był tzw. Ulanie Carbine – skrócony karabinek wykonany na bazie wzoru 1891.  Dokonywano tego w warsztatach gwardii cywilnej; a broń trafiała tylko do tej formacji.

Niestety, w znacznej części egzemplarzy M91 lufy były skorodowane bądź zużyte.

Podjęto różne drogi naprawy tej broni. Rosyjskie karabiny wz. 1891, przeznaczone dla gwardii cywilnej doprowadzono do standardu  M24  drogą wymiany luf.

Pierwszą próbę produkcji luf podjęto w Suomen Ampumataruikehdas w Riihimäki w 1922 roku i zakończono dwa lata później.  Wytworzono zaledwie 200 luf. Są one sygnowane oznaczeniem SAT Riihimäki. Niska ilość i straty wojenne sprawiły, że SAT M91 jest prawdopodobnie najbardziej poszukiwaną bronią spośród wszystkich modeli fińskich.

Własne lufy zaczęto produkować w 1925 roku, m.in. w zakładach Tikkakoski i VKT. Kupowano też lufy w Szwajcarii (w firmie SIG – Schweiz Industrie Gesellschaft Neuhausen) i w Niemczech (firmy Venus Waffenfabrik, Oskar Will, Wilhelm Foss i Romrwerke AG, ozn. Böhler Stahl). Pierwsze 3 tys. luf ze Szwajcarii, z kwietnia 1924 roku miało identyczny kształt jak lufy rosyjskich Mosinów wzoru 1891.

Późniejsze lufy z Niemiec (po lipcu 1925 roku) miały profil grubszy o 1 mm od oryginalnych rosyjskich z. 1891, co skutkowało lepszymi parametrami skupienia.  Do broni pasowały bagnety wzoru 1891. Wykonano łącznie ok. 18 tysięcy luf.

Kolejne zamówienie w SIG dotyczyło 5 tysięcy luf o cięższym profilu. Oznaczenie SIG jest łatwo widoczne bowiem bito je z prawej strony komory nabojowej. Sygnatury niemieckie znajdują się u dołu komory nabojowej.

Gwardia Cywilna wprowadziła własne oznaczenia wzoru M24.  Sygnaturę tworzyła litera S (od Souljeluskunta) na tarczy, z trzema górnymi gałązkami jodłowymi. Niektóre egzemplarze mają też bity rok  poniżej tarczy, przed numerem seryjnym.

Wczesne oznaczenie przyjęcia karabinu do Gwardii Cywilnej może mieć stylizowany kształt gwiazdy lub płatka kwiatu, bitego na prawej strony lufy, przed komorą i za celownikiem.

Spotyka się również znaki przyjęcia karabinu do konkretnej zbrojowni w mieście bądź dzielnicy (np.  KLP – Kymeenlaakso). Choinka (trójkąt z dolną, pionową kreską) oznacza podstawowy remont broni w warsztatach Gwardii Cywilnej.

M24 miały ulepszony mechanizm spustowo – uderzeniowy. Skutkowało to mniejszym oporem oraz brakiem ruchu jałowego języka spustowego.

W fińskich Mosinach powszechnie stosowano łoża łączone z dwóch kawałków drewna. Były one solidniejsze i bardziej wytrzymałe w warunkach ostrego klimatu. Łoża wczesnych fińskich Mosinów zabezpieczano metodą  lakierowania, późniejsze zabezpieczano szelakiem (mieszanką wosku pszczelego, terpentyny i oleju lnianego, w równych częściach).

Montaż karabinów M24 został przeprowadzony w Suojeluskuuntain Ase-ja Konepaja Osekeyhtiö – fińskim warsztacie Gwardii Cywilnej, który potem stał się znany jako SAKO.

Produkcja zakończyła się w roku 1928 ale M24 pozostał w służbie do rozwiązania Gwardii w październiku 1944. Nazywano go „Lottakivaari” (karabin Lotty), na cześć paramilitarnej organizacji pomocniczej kobiet Lotta Svard, która opiekowała się rannymi żołnierzami ale też zbierała fundusze. Do LS należało ponad 240 tys. kobiet

Powstało tylko 26 – 27 tys. egzemplarzy M24. Znaczna część została zniszczona w trakcie działań wojennych, w związku z czym model ten jest  rzadki i ceniony przez kolekcjonerów.

Wytworzono także około 600 egzemplarzy karabinka M24 (sygnatura M24 rv), ze skróconą lufą.

Modyfikowany Mosin wz. 1891 był produkowany w Finlandii także podczas II wojny światowej. Łącznie, do 1944 roku wytworzono ponad 87 tys. sztuk tej broni. Były one celniejsze i lepiej wykonane od oryginałów. Żołnierze chwalili tę broń, podkreślając jej odporność na mrozy.

Praktycznie niezniszczalny okazał się system rygli zaporowych.