Rewolwer S&W Mod. 10-7 kal .38 Special

Numer seryjny: 6D23349

O modelu Mod. 10

Na przełomie XIX i XX wieku firma Smith & Wesson rozpoczęła prace nad nowymi rewolwerami dla policji. Kwestią istotną w przypadku małych rewolwerów była rama (szkielet), która do tej pory wytrzymywała naboje .38 Long Colt czy .38 S & W.  Nowa broń miała strzelać nabojem .38 Special, uważanym wówczas za prawie doskonały. Świadczyła o tym nawet sygnatura – specjalny.

Nabój został  zaprojektowany w roku 1898 (niektóre źródła podają rok 1902 ale dotyczyło to wprowadzenia do seryjnej produkcji). Pociski .38 Long Colt, nawet wystrzeliwane z wojskowych rewolwerów z długimi lufami nie charakteryzowały się dobrą penetracją przeszkód,  miały też słabe rażenie obalające

.38 Special pasował wręcz idealnie do nowego rewolweru służbowego Smith & Wesson Military & Police (później określono go jako Model 10). Rewolwer ten na całe dziesięciolecia wyznaczył policyjny standard broni krótkiej i był kopiowany przez niezliczonych wytwórców, praktycznie na całym świecie. Model 10 był bronią bardzo wytrzymałą, stosunkowo lekką, niezawodną i celną. Do tej pory wyprodukowano wiele milionów słynnej „dziesiątki”, z różnymi długościami luf (51, 76, 102, 127 a nawet 152 mm).

Smith & Wesson Mod. 10 był świetnie zbalansowany i dawał umiarkowany odrzut. Głównym zarzutem było niewysokie rażenie obalające jednym strzałem. Nie przekraczało ono 50 %. Początkowo używano w naboju .38 Special wyłącznie pocisków ołowianych o masie 10,24 g z zaokrągloną częścią głowicową. Prędkość początkowa z lufy czterocalowej (102 mm) dochodziła do 245 m/s. Dużą popularność zyskał także bardzo celny nabój sportowy .38 Special z pociskiem walcowym Wadcutter.

Pod koniec lat dwudziestych XX wieku, w odpowiedzi na zapotrzebowanie na bardziej skuteczny nabój dla organów ścigania, Western Cartridge Company opracowało nową elaborację dla .38 Special.

Zastosowano ciężki, ołowiany pocisk „Lubaloy” o masie 13 g. Wielka Brytania, która zamieniła ciężkiego Webley Mk VI kalibru .455 na rewolwer kalibru .38 S & W także wprowadziła pocisk o identycznej masie, oznaczając go jako .38/ 200.

Z uwagi na niedostateczną  skuteczność standardowych nabojów .38 Special w konfrontacji z zdeterminowanymi przestępcami producenci amunicji zaczęli eksperymentować z ładunkami wysokociśnieniowymi, oznaczanymi jako .38 Special +P.

W 1972 roku  Federalne Biuro Śledcze wprowadziło nową elaborację .38 Special +P. Okazała się bardzo skuteczna także w rewolwerach z krótkimi lufami.  Popyt na nabój .38 Special o jeszcze większej wydajności, przeznaczony dla organów ścigania, doprowadził do wprowadzenia elaboracji .38 Special +P+, po raz pierwszy opracowanej w firmach Federal i Winchester. Amunicja tego typu przeznaczona jest do cięższych, wytrzymalszych rewolwerów, ponieważ zwiększony poziom ciśnień może powodować przyspieszone zużycie lub uszkodzenie broni.