Karabin powtarzalny HUSQVARNA M96 kal. 6,5×55

Broń sprawna, przestrzelana na strzelnicy.

O modelu M96

Szwedzi, poszukując karabinu dla swoich sił zbrojnych zainteresowali się Mauserem z 1893 roku, opracowanym dla armii hiszpańskiej. Rok później broń została specjalnie zaprojektowana dla Szwedów. W 1896 roku długi karabin piechoty został oficjalnie przyjęty na uzbrojenie pod oznaczeniem M96.

Pierwsze dostawy M96 realizowała firma Mauser, następnie produkcję /na licencji/ kontynuowały firmy szwedzkie.

Wytwarzanie długiego karabinu piechoty zakończono  w 1944 roku.

Był to najprawdopodobniej najbardziej precyzyjny karabin wojskowy systemu Mausera. Jakość wykonania i wykończenia były bardzo wysokie. Szwedzka stal lufowa (z dużą zawartością niklu, miedzi i wanadu) uchodziła za jedną z najlepszych w świecie. Broń nie podlegała żadnym uproszczeniom procesu wytwarzania.

Nabój do M96 kalibru 6,5 x 55 miał wyjątkowo dobre parametry balistyczne i penetrację. Pocisk przebijał blachę stalową grubości 10 mm lub metr desek sosnowych. Był też bardzo odporny na wiatr boczny. Słaby impuls odrzutu sprzyjał celności i nie męczył strzelca.

Lufa karabinu miała długość 750 mm. Średnica wylotu przekraczała 15 mm. Tolerancje wykonania były wąskie, skutkowało to wysokimi  parametrami skupienia.

Cylindryczna komora zamkowa wykonana była z grubej, utwardzanej stali. Bardzo solidny, czterotaktowy zamkiem ślizgowo – obrotowy miał dwa przednie rygle zaporowe. Napinanie iglicy następowało przy zamykaniu zamka. Długi bijnik ułatwiał strzelanie w warunkach silnych mrozów. Była też możliwość zwalniania iglicy bez otwierania zamka.

Z lewej strony komory zamkowej znajdował się charakterystyczny występ dla palca lewej ręki, którym wciskało się naboje z łódki.

Motylkowy, trójpozycyjny bezpiecznik broni przestawiany był obrotem skrzydełka. W położeniu pośrednim broń można było przeładować.

Mechaniczne przyrządy celownicze składały się z muszki trójkątnej regulowanej w poziomie oraz szczerbiny z nastawami 100 – 800 metrów (wcześniejsze wersje nawet do 2000 m).

Dwurzędowy, stały magazyn mieścił 5 nabojów. Istniała możliwość szybkiego rozładowania za pomocą uchylnego wieczka.

Jednoczęściowa osada z oddzielną nakładką na lufę wykonywana była głównie z drewna bukowego. Kolba typu angielskiego, z prosta szyjką miała długość ok. 335 mm i zakończona była stalową stopką. Karabin wyposażono w długi wycior, umieszczony pod lufą.

Mosiężna tarczka  o średnicy około 30 mm umieszczona jest z prawej strony kolby. Były trzy warianty tarczek. Najmniejszy przedział dysku /dotyczy to odmiany mocowanej pojedynczą śrubą/ miał cyfry 1, 2 i 3. Nad jedną z tych cyfr powinien być wybity trójkątny znacznik. Jeśli go nie ma, oznacza to doskonały stan przewodu lufy. Cyfra „3” oznaczała stan słaby (lufa zużyta w średnim stopniu bądź lekko skorodowana).

Największa cześć dysku dzieli się na łuk zewnętrzy i wewnętrzny. Łuk zewnętrzny nosi oznaczenie 6,51 po którym następują cyfry 2,3,4,5,6,7,8 i 9. Wewnętrzny łuk ma wybitą liczbę 6,46 a po nich 7,8,9,0. Znak bity nad cyframi oznacza nominalną średnicę przewodu lufy w bruzdach i w polach.

Przy średnicy (mierzonej w bruzdach) od 6,51 do 6,53 mm broń trafiała do jednostek liniowych. Jeśli dochodziła ona do 6,54 – 6,55 mm karabin służył tylko do treningów. Po przekroczeniu 6,56 mm M96 dostawał nową lufę.

Niewielką część wyselekcjonowanych M96 wyposażano w przeziernikowe przyrządy celownicze. Służyły one do strzelań sportowych na 300 metrów. Broń tego typu jest bardzo poszukiwana.

W 1938 roku pojawił się krótszy karabin M38, z lufą długości 600 mm. Część długich karabinów piechoty przystosowywano do nowszego standardu drogą skrócenia lufy. Nosiły one oznaczenie M96/38. Bardzo poszukiwanym wzorem jest krótki karabinek kawaleryjski, M94, z lufą długości 450 mm i łożem sięgającym aż do wylotu.